Obudowa kominka z betonu komórkowego
Wykorzystując bloczki i płytki z betonu komórkowego, można w prosty i szybki sposób stworzyć niemal dowolny kształt obudowy kominka. Co więcej – mamy pewność, że jest to rozwiązanie bezpieczne pod względem pożarowym.
Beton komórkowy idealnie nadaje się do szlifowania i łatwo nadać mu różny kształt, więc obudowa kominka nie musi być prosta, ale może mieć formę wyobloną, a nawet zdobioną.
Jak zabrać się do pracy? Najpierw oczywiście musimy zaprojektować bryłę kominka, a gdy już mamy projekt – określić szczegóły dotyczące wymiarów. Znając powierzchnię podstawy, umiejscowienie ewentualnych wnęk czy gzymsów oraz wysokość i grubość wszystkich ścianek obudowy, dobieramy optymalne rozmiary i wyliczamy zapotrzebowanie na określone elementy. Te partie, które mają grubość 6 lub 8 cm, wykonamy z płytek. Grubsze części – z bloczków, których szerokość wynosi od 10 do 36 cm. Ze względu na specyfikę konstrukcji, zaleca się korzystanie z bloczków gładkich i pozbawionych uchwytów, czyli typu „N”. Obecność uchwytów, wpustów czy piór utrudniałaby uzyskanie gładkiej formy obudowy.
Pamiętajmy, że zarówno bloczki, jak i płytki można docinać pod wymiar (również skośnie lub po łuku) i ustawiać je w każdym kierunku, na płasko lub na jednym z boków. Ich parametry nie ulegają zmianie, bo struktura każdego elementu jest jednorodna. To znacznie ułatwia rozplanowanie schematu montażowego.
Kiedy rozrysujemy układ elementów, możemy przystąpić do ich murowania. Najlepiej używać systemowej zaprawy murarskiej do cienkich spoin. Całość ma wtedy odpowiednią wytrzymałość mechaniczną, a lico obudowy jest równe, gładkie i łatwo je później wykończyć. Zaprawą sklejamy wszystkie łączone powierzchnie bloczków i płyt. Te elementy, które wymagają docięcia, przed nałożeniem zaprawy musimy przeszlifować i omieść lub przetrzeć, żeby usunąć z nich pył. Jeśli chodzi o cięcie, to nie potrzeba do tego specjalistycznych narzędzi. Elementów nie ma wiele, więc wystarczy nawet ręczna piła widiowa. Ważne tylko, żeby była odpowiednia do betonu komórkowego (musi mieć spiekane węgliki między zębami). Stanowisko do cięcia, ze względu na obecność pyłu, najlepiej usytuować w pewnym oddaleniu od kominka. Wzdłuż styku ze ścianą budynku, obudowę powinno się umocować mechanicznie, na przykład za pomocą metalowych kotew, takich, jakich używa się do stabilizacji ścian działowych. Kotwy umieszcza się w spoinach między elementami obudowy, co najmniej 4 na wysokości ściany.
Bloczki i płytki murujemy na zaprawę do cienkich spoin, następnie odpowiednio szlifujemy konstrukcję,formując jej kształt, wykonujemy ozdobne żłobienia, a na końcu całość tynkujemy.
Kiedy zaprawa zwiąże, co najczęściej trwa 2-3 dni, możemy przystąpić do prac wykończeniowych. Wszelkie zdobienia, takie jak łukowe krzywizny na krawędziach paleniska czy żłobienia w gzymsach, powinno się zrobić na tym etapie. Wcześniej, w pojedynczych bloczkach, nie miało to sensu, bo po zestawieniu ich obok siebie prawdopodobnie nie uzyskalibyśmy idealnie równych linii i płaszczyzn. Kiedy obróbki są gotowe, całą powierzchnię obudowy powinniśmy odkurzyć, a następnie otynkować i zamontować wkład kominkowy. Otwarte palenisko trzeba wyłożyć szamotem lub innym, przeznaczonym do takiego zastosowania, materiałem.
Obudowa kominka wykonana z betonu komórkowego nie wymaga izolacji z wełny mineralnej, jak to ma miejsce w przypadku konstrukcji z płyt gipsowo-kartonowych. Ścianki z ABK są odporne na działanie ognia i wysokiej temperatury. Ponadto, dzięki niskiej przewodności cieplnej, nie nagrzewają się z zewnątrz w sposób, który mógłby być uciążliwy dla użytkowników. Nie ma możliwości, żeby ktoś się poparzył. Pozostają jedynie przyjemnie ciepłe.
